Στο ποδόσφαιρο, δημοκρατία δεν στέκει. Μπορεί, κατά τα άλλα, να είναι σοφό σύστημα κοινωνικής συνύπαρξης, αλλά στην μπάλα είναι σκέτη καταστροφή. Γράφει ο Στράτος Σεφτελής.
Ο προπονητής -για παράδειγμα- μπορεί να λειτουργεί δημοκρατικά; Να βάζει σε συζήτηση και κατόπιν σε... ψηφοφορία την ενδεκάδα με την οποία θα παίξει η ομάδα; Οχι φυσικά! Το ίδιο και ο πρόεδρος.
Πόσο αποτελεσματικός θα μπορούσε να είναι αν κάθε φορά ζητάει από τον κόσμο να αποφασίσει για τις κινήσεις του; Ερμαιο του καθενός θα ήταν, καλοπροαίρετου ή μη. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τις ΠΑΕ, όπου δεν υπάρχει στιβαρός πρόεδρος. Οπου λείπει γνήσιος ηγέτης! Διαχρονικά, όσες ομάδες έφτασαν ψηλά, είχαν πίσω τους έναν (και μόνο ΕΝΑΝ) άνθρωπο που είχε το αποκλειστικό δικαίωμα της απόφασης, αλλά και τη δυνατότητα να την επιβάλει αυτή, χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ο Αρης δοκίμασε ένα μοντέλο διοίκησης, σαν... εταιρεία λαϊκής βάσης. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε με θλίψη. Διαλυμένη ομάδα και αλληλοσπαραγμός σε διοικητικό επίπεδο. Ο ΠΑΟ, στα 32 χρόνια που είχε τη δύναμη της «οικογένειας» πίσω του, ήταν πανίσχυρος. Τώρα αγωνιά για το τι του ξημερώνει... Η ΑΕΚ όσο είχε τον Μελισσανίδη, ήταν τεράστιο ποδοσφαιρικό μέγεθος. Τώρα είναι να τη λυπάσαι...
Αντίστροφα: Οσο ο ΠΑΟΚ είχε αδύναμους προέδρους και έκαναν κουμάντο οι «οργανωμένοι» του, βασικά, πήγαινε ολοταχώς για φούντο. Ο Ιβάν συμμαζεύει την κατάσταση. Αποφασίζει και επιβάλει την άποψή του. Με συνοπτικές διαδικασίες. Και ο ΠΑΟΚ ξαναγίνεται μεγάλος! Δεν είναι πλέον... «ρεμπέτ ασκέρ»!
Πηγή: Εθνοσπόρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου