ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

 Τελικά ο άνθρωπος που έκανε, στην σύγχρονη ιστορία του ΠΑΟΚ, τον κόσμο του να φοράει το κασκόλ και να ανεμίζει τις σημαίες ανηφορίζοντας προς Τούμπα μεριά με συναισθήματα χαράς και υπερηφάνειας ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΑΡΕΛΘΟΝ.

Θέλω ειλικρινά τόσα να γράψω αλλά είναι τέτοια η σύγχυση που θα τα μπερδέψω και θα τα τοποθετήσω γραπτώς τόσο άναρχα. Δεν θα κάνω επικήδειο στον Πάμπλο γιατί ήρθε παλικάρι και φεύγει παλικάρι. Και σαν τέτοιον θα τον αντιμετωπίσω. Έτσι κι αλλιώς οι πλακέτες και τα βραβεία είναι για τους ματαιόδοξους. Ο Πάμπλο έχει κάτι από εμάς που στο πέρασμα του χρόνου δεν θα φθαρεί. Την αγάπη μας. Και αυτή είναι η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ για κάποιον που ασχολείται με αθλήματα λαϊκής αναγνώρισης.

Το ποδόσφαιρο που τόσο λατρέψαμε και γνωρίσαμε από μικρά παιδιά στις αλάνες δυστυχώς ΑΛΛΑΞΕ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ τις δύο τελευταίες δεκαετίας και δυστυχώς ή ευτυχώς άλλαξαν και όσα το περιβάλλουν. Ο κόσμος που ασχολείται, η νοοτροπία των επαγγελματιών του χώρου, οι δημοσιογράφοι τριγύρω από αυτό και στην ουσία αλλοιώθηκαν και οι ίδιες οι ομάδες ανά τον κόσμο που εξέφραζαν μια γειτονιά, μια πόλη, ένα χωριό, μια χώρα, μια ήπειρο. Άλλαξε τόσο πολύ που οι γνήσιοι εκφραστές του ποδοσφαίρου μέσα στο γήπεδο, μέσα στις τέσσερις γραμμές, αντιμετωπίζονται πλέον σαν εξωγήινοι, σαν αλήτες, σαν κοκάκηδες, σαν τα αποπαίδια μιας κοινωνίας, σαν απόβλητα, σαν κομπλεξικά παιδάκια που είχαν άσχημα παιδικά χρόνια. Ένα άθλημα που ξεκίνησε από τις λάσπες και έφτασε να παίζεται σε πλαστικά γκαζόν. Ένα άθλημα όπου ξεκίνησε για να εκφράσει τις μάζες τις καταπιεσμένες και έφτασε να εκφράζει τον ζελέ στο μαλλί και τους κοιλιακούς από τα γυμναστήρια. Ένα άθλημα που ένωσε ή χώρισε λαούς, που τους έβγαλε στους δρόμους για να διεκδικήσουν και να απαιτήσουν αλλαγές έφτασε εν έτη 2013 να κοιμίζει και να αποχαυνώνει αυτούς τους λαούς μπροστά από ένα χαζοκούτι.

Το ποδόσφαιρο του τσιμέντου και των ξύλινων κερκίδων αντικαταστάθηκε από πλαστικά καρεκλάκια. Τα σπόρια και οι ξηροί καρποί από τα χάμπουργκερ της εκάστοτε πολυεθνικής. Ο ιδιοκτήτης της ομάδας που ήταν άμεσα συνδεδεμένος γεωγραφικά με την ομάδα που είχε αλλά και με τον ίδιο τον κόσμο της ομάδας μετατράπηκε σε έναν ψυχρό επιχειρηματία που το μόνο που τον ενδιαφέρει το κέρδος και οι επιτυχίες ανεξαρτήτου κόστους προσβάλλοντας και το ίδιο το άθλημα. Και το χειρότερο όλη αυτή την διαδικασία την επικροτούμε πλέον. Ένα άθλημα που εξέφραζε την δυναμική κάθε λαού παλιά έχει καταντήσει ένα μίξερ που βάζει τα πάντα μέσα από όλες τις μεριές του πλανήτη και βγαίνει ένα ίδιο άνοστο πράγμα το οποίο πουλάει το ίδιο σε πανομοιότυπα ανθρωπάκια στον πλανήτη. Το ποδόσφαιρο έχασε ή χάνει αν θέλετε την ταυτότητά του όπως και στην κοινωνία μας ο Ανδρέας, ο Δημήτρης, η Μαρία, η Ελένη χάνουν τα χαρακτηριστικά τους και αντιμετωπίζονται σαν κλώνοι.

Ο Γκασκόιν, ο Καντονά, ο Μαραντόνα, ο Τζορτζ Μπεστ ήταν τα κακά παιδιά. Το ίδιο και ο Πάμπλο Γκαρσία. Δεν κόλλαγαν με το σύστημα που έχει φτιαχτεί γύρω από το ποδόσφαιρο. Δεν ήταν κομμάτια της νέας τάξης πραγμάτων και ούτε θα μπορούσαν να γίνουν ΠΟΤΕ. Πως άλλωστε θα το έκαναν αυτό όταν το ποδόσφαιρο γιʼ αυτούς ήταν πολλά παραπάνω από λεφτά, χορηγούς και μπίζνες. Γιʼ αυτό και όταν ήρθαν στα χέρια τους όλα αυτά ξεφύγανε, παρασυρθήκανε και τελικά μείνανε με άδειους τραπεζικούς λογαριασμούς. Δυστυχώς αυτοί δεν ήταν λογιστές και οικονομολόγοι αλλά ευτυχώς για εμάς ποδοσφαιριστές. Ξεκίνησαν με μια μπάλα και απαίτησαν να παίζουν με το κεφάλι τους αντί μπάλας. Τρελάθηκαν, άλλαξαν κι αυτοί αλλά η τελευταία τους παράσταση που δεν θύμιζε ποτέ τα παλιά μεγαλεία είχε την ίδια ένταση όπως τότε πιτσιρίκια που ξεκινούσαν το ταξίδι αυτό. Τι να έβλεπες τον Μαραντόνα να παίζει με ένα πορτοκάλι μικρός τι να τον έβλεπες με την κοιλιά που είχε κάνει από την κακή ζωή ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ αυτό ήταν το πραγματικό ποδόσφαιρο. Ίσως γιατί ήταν τόσο τέλεια ΑΤΕΛΕΙΣ όλοι αυτοί οι παίκτες. Είχαν κουσούρια σαν εμάς. Δεν αποτελούσαν μοντέλα που προωθούσαν προς τα έξω το άπιαστο όνειρο, το απραγματοποίητο. Όλοι αυτοί οι παίκτες μείνανε για πάντα στις καρδιές μας γιατί με την παρουσία τους στα γήπεδα δίνανε ελπίδα σε εκατομμύρια ανθρώπους πως ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ. Ήταν οι τελευταίοι των Μοϊκανών για όλους εμάς γιατί ήταν ευάλωτοι όπως εμείς.

Όχι κύριοι υποκριτές ψευτοκουλτουριάρηδες λαϊκιστές τεχνοκράτες της δεκάρας. Δεν είναι προσωπολατρία η έκφραση αγάπης σε κάποιον από αυτούς τους παίκτες. Είναι η αναγνώριση μας στο πρόσωπο τους του δικού μας προσώπου. Η προσπάθεια τους είναι η δική μας προσπάθεια. Η κάθε ενέργεια τους στο γήπεδο είναι η δική μας ενέργεια. Αυτοί οι παίκτες ήταν πέρα για πέρα αληθινοί. Όπως όταν ξεκίνησαν να χτυπάνε αυτό το ρημάδι το τόπι. Δεν μπήκαν σε καλούπια. Αν έμπαιναν δεν θα μπορούσαν να κοιτάξουν κατάματα τις γειτονιές τους, τους δικούς τους ανθρώπους, τις οικογένειες τους. Δεν θα ήταν αυτοί αν έμπαιναν σε καλούπια αλλά κάποιοι άλλοι. Θα προδίδανε τα ιδανικά τους και τις αξίες τους. Θα προδίδανε το ίδιο το ποδόσφαιρο που αγάπησαν παιδιά. Γιατί όλοι αυτοί οι παίκτες είχαν αλλεργία στα γκαζόν. Στεναχωριόντουσαν όταν έβγαιναν από το γήπεδο και δεν είχαν τα σημάδια του πολέμου πάνω τους. Ένα ίχνος από λάσπη βρε αδερφέ. Μια γρατζουνιά. Ένας μώλωπας. Ένιωθαν ξένοι σε όλο αυτό το σκηνικό που πάει να στηθεί. Και δυστυχώς η δική μας γενιά πλέον το παρακολουθεί αμέτοχη και χωρίς αυτό το ενιαίο δυστυχώς προϊόν να το απορρίπτει. Ένα προϊόν με νερόβραστους παίκτες, αθλητές στίβου με εργομετρικά, χωρίς ίχνος ψυχής, χωρίς ίχνος αντίληψης για τα κοινωνικά δρώμενα, χωρίς να έχουν στοιχειώδη γνώση για τους δρόμους όπου διαμένουν αφού το άθλημα πλέον διδάσκεται σε Πολυεθνικές Ακαδημίες δικτυωμένες παγκοσμίως σε αδύναμες χώρες όπου απορροφούν μέχρι τελευταίας σταγόνας ό,τι καλό υπάρχει. Και το μετατρέπουν σαν τα μούτρα τους. Του ρουφάνε όλα τα χαρακτηριστικά που διαθέτει και το μετατρέπουν σε έναν ποδοσφαιρικό κλώνο χωρίς συναισθήματα παρά μόνο ποδοσφαιρικές γνώσεις και με στόχο την απόκτηση όσο το δυνατόν περισσότερων χρημάτων. Αντιθέτως ο κόσμος όλο αυτό το στηρίζει σαν κάτι νέο, σύγχρονο και άρα καλό. Αφού έτσι τους λένε όλα τα Μέσα Μαζικού Επηρεασμού γύρω τους, έτσι θα είναι. Δεν έχει καμία αμφιβολία περί αυτού αφού και αυτοί δυστυχώς, και δεν φταίει ο κόσμος, με αυτά τα ιδανικά μεγαλώνουν πλέον. Το χρήμα και το κέρδος είναι το κέντρο όλου του κόσμου.

Δεν είναι προσωπολατρία λοιπόν η αποθέωση των λίγων αυτών κουκίδων μέσα στον νέο ποδοσφαιρικό, στεγνό από φυσικό κόσμο, ωκεανό από κάποιους που αντιμετωπίζουν ευτυχώς για μένα ακόμα το ποδόσφαιρο σύμφωνα με αυτό που ορίζουν οι ρίζες του αθλήματος. Το ποδόσφαιρο του φτωχού και των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων δυστυχώς έγινε προνόμιο των πλουσίων και αυτών που έχουν κοινωνική δύναμη. Το ποδόσφαιρο έγινε στα χέρια κάποιων το όπλο τους για να πετύχουν τα μεγαλεπήβολα σχέδια τους που ουδεμία σχέση έχουν με το άθλημα. Πώς να συγκρίνουμε τον γεροΑνιέλι της Γιουβέντους δηλαδή που αγόρασε την Γιούβε επειδή την λάτρευε και αγαπούσε και το ποδόσφαιρο με τον νεόκοπο Ανιέλι που έδιωξε την σημαία του Τορίνο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο χωρίς δεύτερη σκέψη και ξεσηκώνοντας τους οπαδούς της μεγάλης κυρίας. Σίγουρα ο γεροΑνιέλι θα έκλαιγε με μαύρο δάκρυ από εκεί ψηλά σαν μικρό παιδάκι γιʼ αυτή την απόφαση του νεόκοπου διαδόχου του που τα βρήκε όλα έτοιμα και δεν πάλεψε για να τα έχει.

Πώς να αντισταθεί ο Μαραντόνα, ο Γκασκόιν, ο Καντονά, ο Τζορτζ Μπεστ, ο Πάμπλο Γκαρσία σε όλη αυτή την λαίλαπα που κατασπαράζει το ποδόσφαιρο. Μα με την μόνη δύναμη που έχουν. Με μια μπουνιά μέσα στο γήπεδο, με μια χειρονομία, με ένα φιλί στην φανέλα της ομάδας που τους εξιτάρει και τους εκφράζει, με κάτι παράλογο στον αγωνιστικό χώρο που θα ξεσηκώσει τον υποκριτικό συντηρητισμό που έχει σκεπάσει το ΛΑΪΚΟΤΕΡΟ ΑΘΛΗΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Αυτή είναι η δύναμη τους. Και αισθάνονται δικαιωμένοι απέναντι στις γειτονιές όπου ξεκίνησαν να παίζουν μπάλα όταν το ΣΥΣΤΗΜΑ τους δείχνει με το δάκτυλο. Τώρα μπορούν ελεύθερα να χαμογελάσουν και να κλάψουν από υπερηφάνεια και να βροντοφωνάξουν ΕΙΜΑΙ ΕΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ. Τώρα μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι που υπηρέτησαν το άθλημα αυτό αγνά και καθαρά μέχρι το τελευταίο λεπτό κάθε αγώνα. Δεν το αλλοίωσαν καθόλου και το τίμησαν ανάλογα. Κράτησαν αυτή την σχέση όπως τότε που το πρωτογνώρισαν. Με καθαρή συνείδηση φύλαξαν αυτή την πρώτη ματιά στην καρδιά τους όταν και πρωτοερωτευτήκαν με την στρογγυλή θεά. Γιʼ αυτούς η μπάλα δεν ήταν ένα ύφασμα με κορδόνια που απλά το κλωτσάγανε. Ήταν κάθε τους χτύπημα στην μπάλα, μια διαμαρτυρία, μια έκφραση ζωής, αντιπροσώπευση του λαϊκού αισθήματος και της κοινωνικής συνείδησης.

Όχι δεν είναι προσωπολατρία. Είναι μια σχέση όπου οι παίκτες αυτοί δίνουν χωρίς ανταμοιβή και η άλλη μεριά καρπώνεται κέρδη. Όταν ο Μαραντόνα έπαιζε μπάλα η Αργεντινή γινόταν το επίκεντρο του κόσμου. Όταν ο Καντονά κλώτσαγε αντιπάλους και φιλάθλους με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το Μάντσεστερ και η Μασσαλία αποκόμιζαν οφέλη. Όταν ο Τζορτζ Μπεστ απασχολούσε τα έντυπα της Βρετανίας και όλου του κόσμου με τα καμώματα του η Ιρλανδία αποκτούσε τον καλύτερο πρεσβευτή της ανά τον κόσμο. Όταν ο Πάμπλο ύψωνε τις γροθιές του μέσα στο λίκνο της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ και της ΒΡΩΜΙΑΣ, όταν ο Πάμπλο γρονθοκοπούσε τις αδερφίστικες συμπεριφορές και τον καθωσπρεπισμό, όταν ο Πάμπλο έκλαιγε σαν μικρό παιδί μέσα στην Τούμπα, τότε ο ΠΑΟΚ γινόταν το επίκεντρο της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ και της ΑΛΛΑΓΗΣ. Όλοι οι παραπάνω παίκτες δεν αποκόμισαν τίποτα από όλα αυτά. Ούτε μεγαλύτερα συμβόλαια ούτε παραπάνω χορηγούς. Κατέκτησαν για πάντα τις καρδιές των λαών με όλα όσα έκαναν. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο τους όφελος. Το μεγαλύτερο τους κέρδος. Η μεγαλύτερη τους επιβράβευση. Όπως αντίστοιχα για όλους εμάς που ακόμα αισθανόμαστε το ποδόσφαιρο διαφορετικά από τις μάζες ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΑΝ όλοι αυτοί είναι αξίες ανεκτίμητες που κανένα Σάντουιτς με κόκα κόλα στο χέρι σε ένα πλαστικό καθισματάκι δεν θα στις δώσει.

Δεν είναι προσωπολατρία η αναγνώριση το κάθε Γκαρσία. Είναι η φωνή του ποδοσφαίρου ΠΩΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΑΚΟΜΑ ΥΠΑΡΧΩ ΚΑΙ ΖΩ. Είναι η διαμαρτυρία ενός αθλήματος που βλέπει πως στο πέρασμα του χρόνου προσπαθούν να αλλοιώσουν το είναι του. Την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ του. Κανένας έμμισθος δεν θα μπορέσει ποτέ να σας πει τι είναι το ποδόσφαιρο. Κανένας Επιχειρηματίας και κανένας δημοσιογράφος. Το ποδόσφαιρο είναι σαράκι που μπαίνει μέσα μας ξαφνικά από μικρή ηλικία. Δεν το διαπαιδαγωγείς, δεν το διαμορφώνεις. Και αυτή είναι η ομορφιά του. Σε ευχαριστώ ΠΑΜΠΛΟ που μου υπενθύμισες ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ και το πώς παίζεται. Σε ευχαριστώ που έπαιξες με καρδιά και ψυχή και όχι με δυο ξύλινα πόδια. Γιʼ αυτό θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μας. Όπως ο Ντιέγκο, ο Έρικ, ο Πολ, ο Τζορτζ και άλλοι τόσοι τρελοί που αποτύπωσαν πάνω στο χορτάρι την προσωπικότητα τους και ΑΠΟΓΕΙΩΣΑΝ το ποδόσφαιρο για να οικονομάνε κάποιοι χρήματα. ΝΑΙ Πάμπλο, είμαι προσωπολάτρης. Γιατί το πραγματικό ποδόσφαιρο είσαι εσύ. Ο πραγματικός οπαδός του ΠΑΟΚ είσαι εσύ. Ο ΠΑΟΚ ήσουνα εσύ. Και πάνω σε αυτό ο ΠΑΟΚ μεγαλώνει και γιγαντώνεται. Πάνω στα πρόσωπα που επηρεάζουν και διαμορφώνουν καταστάσεις. Ο ΠΑΟΚ από πρόσωπα ιδρύθηκε το 1926 και την ΙΔΕΑ του πάνω σε πρόσωπα θα την κτίζει και όχι σε ρούβλια και σε ευρώ. Το προτιμώ. ΝΑΙ Πάμπλο είμαστε προσωπολάτρες αλλά όχι υποκριτές. Και ΝΑΙ Πάμπλο ΠΑΟΚ στην Ζωή ΠΑΟΚ και στον Θάνατο.



PabloEscobar

fcpaok.gr Editor