Ο δικός μου Πάμπλο Γκαρσία

Ο Κώστας Πετρωτός γράφει για τον Ουρουγουανό με την οπτική γωνία του ρεπόρτερ που έζησε βήμα-βήμα την πορεία του στα πέντε χρόνια του στον ΠΑΟΚ.

Ήθελα να γράψω για την αποχώρηση του Πάμπλο Γκαρσία από τον ΠΑΟΚ λίγη, μόνο, ώρα από την ολοκλήρωση του αποχαιρετισμού του στον απλό κόσμο της ομάδας. Δεν το έπραξα, γιατί σκέφτηκα πώς, παρασυρμένος από τα συναισθήματα και τις σκέψεις των έντονων τελευταίων στιγμών του στο “Δικέφαλο”, θα αναλωνόμουν στο γιατί και το πώς της αποχώρησής του και θα μείωνα το μέγεθος της προσφοράς του τα πέντε σχεδόν χρόνια που φόρεσε την “ασπρόμαυρη” φανέλα.

Προτίμησα να αφήσω το χρόνο να κυλήσει για να ταξινομήσω όσα είχα στο μυαλό μου να γράψω για τον... Παυλάρα, όπως είχε μάθει να τον προσφωνεί όλη η Τούμπα. Ομολογώ πώς δεν τα κατάφερα, γιατί είναι τόσα πολλά, που θα μπορούσαν να γεμίσουν και ένα βιβλίο. Και δεν ήμουν και κολλητός του για να μην αφήσω να εννοηθούν άλλα πράγματα.

Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να καταγράψω αυτά που μου δημιούργησαν την πιο έντονη εντύπωση, όπως για παράδειγμα, η δήλωση που είχε κάνει ένα μεσημέρι, τέλη Ιουλίου του 2008, όταν πατούσε το πόδι του στο αεροδρόμιο 'Μακεδονία” και έβλεπε εκατοντάδες φίλους του ΠΑΟΚ να ξεχύνονται μπροστά του. “Δεν περίμενα ότι ένας παίκτης που δεν είναι ούτε δεκάρι, ούτε σέντερ φορ, μπορεί να έχει τέτοια υποδοχή”.

Λίγοι συγκράτησαν τότε εκείνη την δήλωση, αλλά ήταν σαφές πώς ο έμπειρος μέσος, έβρισκε στη Θεσσαλονίκη ό,τι δεν είχε ζήσει στην υπόλοιπη καριέρα του σε τέτοιο βαθμό. Αγάπη και αναγνώριση της αξίας του ως ηγέτης και όχι ως χαμάλης πολυτελείας που ήταν στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Άνθρωπος άλλης εποχής

Από τις πρώτες εβδομάδες της παρουσίας του φάνηκε πώς ο Γκαρσία δεν είναι σαν την πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών (όχι μόνο του ΠΑΟΚ). Έμοιαζε άνθρωπος βγαλμένος από μία άλλη εποχή που το συναίσθημα, οι αξίες και η πίστη σε μία ιδέα ήταν πάνω απ' όλα. Αν και Ουρουγουανός, μία λέξη που χρησιμοποιείται κατά κόρον στα Βαλκάνια τον εκφράζει απόλυτα: Ντομπροσύνη και μαζί ευθύτητα. Ό,τι έκανε, το έκανε στα ίσα, πρόσωπο με πρόσωπο, ποτέ πισώπλατα. Ακόμη και τα λάθη του. Κι αυτά ακόμη είχαν κανόνες. Προσωπικά, μπορεί να μη συμφωνώ γιατί είμαι μεγαλωμένος σε άλλη κοινωνία, με άλλες παραστάσεις, αλλά το φτωχόπαιδο από το χωριό Κανελόνες που δούλευε σε φούρνο και έπαιρνε κάθε μέρα το λεωφορείο για να πάει στο Μοντεβιδέο να παίξει μπάλα και να κυνηγήσει το όνειρό του για μία καλύτερη ζωή, πίστευε στο “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”. Δεν χτυπούσε κανέναν, αλλά αν δεχόταν πρώτος χτύπημα γινόταν ταύρος, όπως συνέβη με τον Ντιόγκο και τον Σιμάο.

Αναρωτιούνται πολλοί ποδοσφαιρόφιλοι, εκτός ΠΑΟΚ, γιατί ο Γκαρσία αγαπιέται τόσο από τους οπαδούς της ομάδας. Λογικό. Αν δεν ζεις αυτή την ομάδα από μέσα είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβεις. Ο Γκαρσία, λοιπόν, ήταν αυτός που τους έδωσε τη χαμένη τους περηφάνια. Στάθηκε δίπλα τους, αφουγκράστηκε τις αγωνίες τους και τα “θέλω “τους και προσπάθησε να τα μετουσιώσει σε πράξεις. Μίλησε για τη διαιτησία, ίσως υπερβολικά μερικές φορές, αλλά σίγουρα με τόσο ηχηρό τρόπο που καμία ανακοίνωση της ΠΑΕ δεν μπόρεσε να πετύχει.

Τους έδειξε ότι σε μία εποχή άκρατου επαγγελματισμού, υπάρχουν ποδοσφαιριστές που και πολύ καλοί επαγγελματίες μπορούν να είναι και σε σύμβολα να πιστεύουν. Και μάλιστα,να βάζουν, δύο φορές τον εαυτό τους σε διαδικασία μείωσης απολαβών, γιατί έτσι απλά γούσταραν να είναι στον ΠΑΟΚ. Και δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς ότι, ειδικά στην περίοδο της πρώτης ανανέωσης συνεργασίας του, δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει το πιο ακριβό συμβόλαιο στην ομάδα με τη λαοφιλία που είχε;

Ο Γκαρσία, όμως, κι ας προσπαθούν κάποιοι να τον βαφτίσουν μεγάλο λαϊκιστή δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει ποτέ τη δύναμη που απλόχερα του πρόσφερε η κερκίδα της Τούμπας. Δεν το έκανε ούτε την Τετάρτη, όταν ένιωθε πληγωμένος από τη συμπεριφορά των ανθρώπων του ΠΑΟΚ απέναντί του.

Ψυχάρα και παικταράς

Τι άλλο μου έμεινε από τον Γκαρσία; Το γεγονός ότι ήταν ο ποδοσφαιριστής πρότυπο για κάθε πιτσιρικά που πήγαινε να κάνει προπόνηση στις εγκαταστάσεις του ΠΑΟΚ. Ο τρόπος με τον οποίο προετοιμαζόταν και ολοκλήρωνε κάθε προπόνηση ήταν ένα μάθημα πολύτιμο για κάθε νέο παίκτη του ΠΑΟΚ. Ο χαρακτήρας του, που ενέπνεε τους συμπαίκτες του και οι ατέλειωτες πλάκες που τους έκανε μέσα στα αποδυτήρια και τους έφτιαχναν το κέφι. Για όσους δεν τον γνώριζαν, ο Γκαρσία είναι μέγιστος πλακατζής και ας έχει όψη σκληρού, άγριου και απλησίαστου ανθρώπου.

Για μας τους δημοσιογράφους, ήταν πάντα η πιο μεστή και ζουμερή συνέντευξη. Ο Πάμπλο δεν μιλούσε ποτέ με κλισέ και οι ατάκες του προκαλούσαν συζήτηση, αφού δεν προσπαθούσε να τετραγωνίσει τον κύκλο.

Πάνω απ' όλα, όμως, ήταν μία μεγάλη ψυχή που δέθηκε με τον απλό ΠΑΟΚτσή σαν αδερφός. Μαζί του βίωνε κάθε καλή ή δύσκολη στιγμή, ακόμη και την πιο προσωπική όπως ο θάνατος της μητέρας του. Εκείνο το βράδυ του Φλεβάρη του 2010 όσοι βρέθηκαν στην Τούμπα βίωσαν την πιο 'δυνατή” στιγμή τους στο ποδόσφαιρο, βλέποντας τον Γκαρσία να ξεσπά μετά το απίστευτο γκολ-φάουλ και τον Μουσλίμοβιτς να του σκουπίζει τα δάκρυα.

Θα μπορούσα να αναφέρω μερικά ακόμη συγκεκριμένα περιστατικά, όπως η καταλυτική παρέμβασή του να φύγει ο Μπερέτα το καλοκαίρι του 2010 και να σώσει τη χρονιά ο ΠΑΟΚ ή η μάχη που έδωσε με πέντε τουλάχιστον άτομα μέσα στα αποδυτήρια του Καραϊσκάκης λίγες εβδομάδες νωρίτερα, όμως θα χαθεί η ουσία της προσωπικότητας Γκαρσία που θέλω να αναδείξω.

Γι' αυτό θέλω να ολοκληρώσω τη σκιαγράφησή μου με την καθαρά αγωνιστική προσφορά του. Το παιχνίδι που έκανε στην Πόλη με τη Φενέρ, η πάσα ακριβείας στο Γεωργιάδη στο “Γουάιτ Χαρτ Λέιν κόντρα στην Τότεναμ, η περίφημη ασίστ που είχε βγάλει στο Βιεϊρίνια σε ένα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και κυρίως ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο κάλυπτε τη μπάλα και τοποθετούσαν στο γήπεδο είναι στοιχεία που δεν ξεχνιούνται και θα έπρεπε ήδη να έχει αρχίσει να τα διδάσκει στις Ακαδημίες του ΠΑΟΚ.

Πάνω απ' όλα, όμως, ο Πάμπλο Γκαρσία δίδαξε στάση ζωής. Το περιβόητο “Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς” που γνωρίζει πλέον όλη η Ελλάδα.

Το ραντεβού με Σαββίδη να το απαιτήσει ο κόσμος

Κλείνοντας, θέλω να σταθώ και σ' αυτό που θα σας έγραφα δύο μέρες πριν: την αποχώρησή του. Ακούγονται πραγματικά απίθανα πράγματα για τη στάση που τήρησε. Κατηγορήθηκε από αρθρογράφους και ραδιοφωνικούς παραγωγούς ότι δεν έβαλε τον εγωισμό του κάτω από τον ΠΑΟΚ και δεν έγινε στρατιώτης της ομάδας, χωρίς να τον νοιάζει αν θα παίζει ή όχι. Λες και αυτοί που τα λένε θα μπορούσαν να αφήσουν ξαφνικά το πόστο τους και να υποστηρίζουν τη δουλειά νέων ανθρώπων που θα έπαιρναν τη θέση τους.

Ο Γκαρσία είχε μάθει να είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας και το είχε ξεκαθαρίσει εδώ και καιρό. “Αν δεν με θέλετε (σαν Γκαρσία, σαν ηγέτη αυτής της ομάδας), αφήστε με να φύγω”. Τι πιο τίμιο, τι πιο αντρίκειο. Δυστυχώς, όμως, ο Γκαρσία δεν έχει το σύγχρονο τρόπο σκέψης,. Της διπλωματίας, της διγλωσσίας, του παλαντζάρω πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη πλευρά. Είναι αυτός, όπως τον βλέπουμε και τον ακούμε, είτε μας αρέσει, είτε όχι.

Κι όμως, αυτό τον άνθρωπο, ένα πραγματικό κεφάλαιο για τον ΠΑΟΚ δεν είχε τη δυνατότητα να τον ακούσει πρόσωπό με πρόσωπό ο Σαββίδης. Το ραντεβού τους χάθηκε κάπου στη μετάφραση και αν θέλουν οι οργανωμένοι να προσφέρουν υπηρεσίες στο σύλλογο, ας μην κυνηγάνε το Δώνη, αλλά ας προσπαθήσουν να γίνει το τετ-α-τετ ακόμη και τώρα. Όχι για να γυρίσει ποδοσφαιριστής ο Γκαρσία, αλλά για να μην καεί το πιο “δυνατό χαρτί” που μπορεί να “παίξει” ο μεγαλομέτοχος της ομάδας μελλοντικά.